Het aankijken.

Wat kijk jij zo door de dag heen aan?
En wat zie je dan? Waar zie je dit? En wat gebeurt er als je iets aankijkt?
Kijk jij jezelf aan? In de spiegel of in die figuurlijke plek waar je ‘iets tegen kan komen?’

Ik heb nog het een en ander aan te kijken.
Jij hebt nog het een en ander aan te kijken.
Ik heb het mezelf vaak horen zeggen en ik merk dat ik het minder zeg.
Als deze zin in me op komt is het op die momenten waarop ik het even niet meer weet. Wanneer ik ergens voel dat ik op mezelf mag vertrouwen maar er ook die andere kant is.
Die ander.
Dat andere.
De wereld om ons heen. Waar ik me toe heb te verhouden.
Waar iedereen zich toe heeft te verhouden.

Die wereld die zich kleurt door bewegingen, gebeurtenissen, mensen.
Die wereld die impact op ons heeft.
Die wereld die geschiedenis in zich mee draagt.

Wij dragen geschiedenis in ons mee. Met mooie dingen en minder fraaie dingen.
De manier waarop wij ons daartoe hebben verhouden heeft ons gevormd.
En dat is niet alles. We dragen nog meer in ons mee.
Vragen die niet beantwoord konden worden.
Angstkreten die weerkaatsten op de muur van de stilte.
Behoefte aan warmte die door de kou werd opgevangen.
Beweging die verstarde door het gebrek aan ruimte.
Boosheid die zich verschuilde als een deken over verdriet.

En juist die ervaringen kunnen geraakt worden.
Hebben we dit aan te kijken?
En wat gebeurt er dan? Brengen we ons dan opnieuw naar de plek van het ongemak?
Moeten we onszelf toestaan om dit weer te doorleven?
Hebben we dit aan te kijken, waardoor we die delen in ons opnieuw activeren, terwijl ze zo lastig tot rust te brengen zijn?

Of vraagt het een andere blik van ons? Een blik die niet kijkt maar verkent. Onderzoekt.
Een blik die de wereld beschouwt met ogen die zachtheid en ruimte verkennen.
Op plekken, bij personen of plaatsen.

Door te dansen, te zingen, te luisteren, te wandelen.
Te laten of juist te doen.
Alleen, samen, verschillend per dag of per week.

Een blik die kijkt door de ogen van ons schitterende lichaam. De hoedster en drager van wat we in ons mee dragen. Of we van ons lichaam houden of niet. Ons lichaam draagt ons in zich mee.
Ons lichaam kijkt niet, die ervaart. In ons lichaam schuilt de behoefte. Ons lichaam kent de signalen. Echter, het ontbreekt soms aan de vertaalslag naar onszelf, waardoor ze stil is geworden. Of…de taal van de mankementen is gaan spreken.

Iets aankijken. Iets aangaan. Dat klinkt als hoe het ooit was. Nu mag er iets anders ontstaan. Een plek, een bedding, een beweging die ons verlangen vertaalt naar een diepe behoefte, die reeds lange tijd wacht.
Want is het niet zo dat de geraaktheid in ons juist een zachte en milde blik nodig heeft.
Mildheid van onszelf en de ander. Juist de ander als we zelf de mildheid en liefde voor onszelf kwijt zijn geraakt.
Die ander die ons kan bevestigen als de twijfel zich meldt. De ander die in alle rust en vertrouwen een bodem biedt waar we stappen kunnen maken. Of samen even niets doen.

Geraaktheid heeft tijd, ruimte en draagkracht nodig om te kunnen integreren.
Zonder dat ontregelen we ons lichaam en daarmee onszelf. Opnieuw. Zonder dat we weten hoe we hier mee om kunnen gaan.
Het vraagt bedding en duiding. Richting en begrijpen. En dit is wat we voor elkaar kunnen doen. Omringd door de natuur. In de nabijheid van de dieren.
Aan het water, wat haar weg in het volste vertrouwen volgt.
Samen of alleen.
Maar altijd samen met ons lichaam.

Blog geïnspireerd op een supervisies waarbij elke keer opnieuw zo voelbaar is hoe ons lichaam geduldig moet zijn wanneer het hoofd haar te snel af is.