Als onzichtbare zijden draadjes…

Het blijft fascinerend. Paarden die staand kunnen slapen. De benen die zo geëvalueerd zijn, dat de gewrichten op slot kunnen. Benen die het paard dragen als het staande slaapt.
Alles in dienst van overleven.

Ik weet niet of ik staand kan slapen. Zittend slapen vind ik al lastig. Mits ik mijn hoofd ergens tegen aan kan laten leunen. Ken je dat? Die tussendoor slaapjes, waarbij dat ene stroompje kwijl je mondhoek verlaat?
Niet charmant, maar wel deugddoende.

Een van onze paarden slaapt staande. Niet omdat ze hiervoor kiest. Zij is degene die staande blijft. Letterlijk. Het raakt me. Te meer omdat ik zie dat haar staande blijven als een spiegel is van mijn eigen staande blijven.
Op dagen dat ik werkelijk ruimte en vrijheid voel van binnen, ligt zij zomaar spontaan te rusten in het zachte zand van de paddock. Het doet iets met me. Omdat het niet de eerste keer is, dat ik besef dat de kudde resoneert op hoe het met mij gaat. Met ons. De samenstelling van ons gezin.

Hoe vaak ik mezelf tegen haar hoor zeggen: ‘leg jezelf toch te rusten’. ‘Ik zie hoe moe je bent’. ‘Het is helemaal oké’. ‘Geef je maar over aan je vermoeidheid’. ‘de andere paarden zijn er ook voor jou’.
Maar hoe kan zij ervaren dat dit kan, als ik mijn eigen staande blijven ontken? Dat is wat diep ingeprente overlevingsdynamieken met ons doen.

Waar mensen samenleven, ontstaan dynamieken. Waar het samenleven gepaard gaat met uitsluiting en ontkenning, is dit voelbaar voor de kudde. We leven niet apart van de paarden. We delen leefruimte. Die stopt niet met een draad of hek. Dit reikt verder dan 25 meter.

Ieder mens sluit dingen uit. Ontkent bewegingen. Niet bewust. Zo doen mensen dat. Ons stukje mens zijn is heel goed in het bedenken van verhalen. In ons brein en lichaam zijn prachtige verstopplekjes te vinden waar oude pijn, onmacht, verdriet en gevoelens zich schuil kunnen houden.
Deze plekjes worden allemaal opgemerkt door de paarden. Feilloos. Alsof we met onzichtbare zijden draadjes met elkaar verbonden zijn

Maar niet alleen deze plekjes. Ook de ruimte die openheid biedt aan ademen. Het leven inademen en de spanning uitademen. De ontspanning die op onze gezichten te lezen is. Onze lichamen die in minuscuul kleine beweginkjes vertellen wanneer het goed met ons gaat.
Onze stemmen die verklanken waar de zachtheid voelbaar is. Ook dit beweegt mee in de gezamelijke kudde.

Oog hebben voor veranderingen in de kudde.
Nieuwsgierig zijn naar veranderingen in ons.
Het biedt zoveel meer dan enkel mestscheppen en hooi voeren 😉

Het biedt openingen naar een gezamenlijke wereld die schuil gaat in een ieder van ons. Samen met de paarden.