Mama gelooft me niet en daar heb ik geen tijd voor.

Ik weet dat ze het probeert. Maar het lijkt alsof ik er niet meer tegen kan. Sinds mijn vader is vertrokken, lijkt het alsof mijn moeder ook is verdwenen.
Mijn moeder. Wat een tof mens. We hadden altijd zoveel lol. Ik kon met haar praten en ze was zo sterk. Voor de duvel niet bang. Ik mis haar misschien nog wel meer dan mijn vader.
Op mijn vader ben ik gewoon boos. Ergens begrijp ik wel dat hij is gegaan. Dat zoekt hij ook maar lekker zelf uit. Ik hoef hem de eerste tijd niet meer te zien. Boos zijn vind ik makkelijker dan dat gedoe met mijn moeder.

Het lijkt alsof ze vergeten is dat ik echt wel weet wat ik doe. Ik ben 17 hè. En even één ding. Ik ben een stuk normaler dan al die trutjes uit mijn klas. Die snappen niet hoe de wereld in elkaar steekt. Ze zijn alleen maar bezig met die suffe tik tok challenges.
Mijn moeder behandelt me steeds meer als een soort basisschool meisje. Nu we alleen wonen moet ik opeens allemaal dingen vertellen en zeggen wat ik doe. Elke dag die vragen over hoe het met me gaat. Gek word ik er van.
Shit man. Ik zie het al aan haar blik. En die stem. Dan komt er weer zo’n vragenreeks.
En als ik zeg dat het goed met me gaat gelooft ze me niet. Daar word ik helemaal gek van. En sacherijnig. En dan zegt ze: ‘zie je wel, ik zie dat je niet lekker in je vel zit. Wil je misschien met iemand praten? ‘
Met iemand praten!! Die is gek. Wat moet ik zeggen dan? Dat mijn vader een klootzak is en dat ik mijn moeder niet meer herken?
Misschien vind ik wel het ergste dat mijn moeder me niet gelooft. Natuurlijk slaap ik wel eens minder en ben ik echt heel, heel boos op mijn vader. Maar ik wil daar niet in blijven hangen.

Ik werk, ga goed op school. Al vind ik school helemaal niets aan.
Mijn vriendinnen zijn mijn ‘gang’. Ik heb zoveel lol met ze. En zij luisteren echt naar me. Ze weten precies wanneer ik het er over wil hebben en wanneer absoluut niet. Dat helpt!
Ze zijn een echte steun. Maar ik krijg de kans niet om dit aan mijn moeder te vertellen, want ze gelooft me niet. Elke keer als ik met haar moet praten krijg ik een bal in mijn buik en een prop in mijn keel.
Dan wil ik alleen maar weg.
Ik kan echt goed voor mezelf zorgen. Dat heeft zij mij geleerd. Misschien moet ze zelf eens met iemand praten. Dat zou het voor mij een stuk makkelijker maken.
Ik laat het hierbij, want ik ga vanavond met mijn vriendinnen naar de stad. En nee, ik drink niet teveel, want als ik iets suf vind zijn het dronken meiden.
Doei.