Herstellen van Corona

Corona en herstel.

Corona. Een woord. Een begrip. Impact.
Herstel. Een proces.
Herstel van Corona. Herstel van de impact van Corona. Wat is de impact die corona heeft?

Waar gaat het eigenlijk over?
Impact gaat over raken, geraakt worden, geraakt zijn. Maar wie of wat wordt er geraakt door Corona? En weten we dan waar we het over hebben?

‘Je weet wel, door Corona’.

Corona. Vandaag-de-dag een veelomvattend woord. Een begrip, synoniem, aanduiding, samenvatting, verzameling, toestand, situatie, tijdvak, periode, gedoe, pas op de plaats, beperkingen, overleven, vrijheid, dood, verdriet, ademen, niet ademen, ziekte, stoppen, doorgaan, geen geld, wel geld, peinzen, keuzes, ontwikkelen, stilstaan, ikzelf, de ander, verantwoordelijk voelen, niet verantwoordelijk voelen, complot, kosmos, regie, regieloos…

Wat betekent het woord Corona voor jou? Wat is de impact die het op je heeft? Ben jij je daar bewust van?

Voor mij is het groots. Zo groot als de wereld om ons heen.
Het omvat en bevat zoveel. Waarschijnlijk meer dan waar ik me momenteel bewust van ben.
Dit alleen al beseffen, maakt dat ik er soms van duizel. Het vraagt om een kader.

Korte termijn, lange termijn, winst verlies. Het komt allemaal langs.
Voelbaar. Eerste golf, tussenfase, tweede golf.
In maart betekende Corona voor mij paniek. Angst.
Totaal van slag zijn.
De impact was voelbaar in iedere vezel van mijn lijf. Maar waar heb ik het dan over? Hoe kan het dat de eerste weken van maart mij zo van de sokken hebben geblazen? Dat het me maar niet lukte om mezelf gerust te stellen, te kalmeren, te reguleren? Waar was vertrouwen heen gegaan?
Ik voelde doodsangst. Niet eens voor mezelf. Wel voor de mensen om me heen. Mijn chaos-lijf gevuld met paniek had zich losgekoppeld van mijn hoofd. De adrenaline gierde door mijn lijf. Een soort twilight-gevoel maakte zich meester van me.

Dát was de werkelijke impact. Het twilight gevoel. Er zijn en er niet zijn. Losgekoppeld zijn van de wereld om mij heen. Zonder controle, grip, zicht. Een overheersend gevoel van dreiging en gevaar. Lijfelijke angst, zonder directe aanleiding. Functioneren zonder verbinding met de wereld om me heen. Monden zien bewegen, maar niet kunnen luisteren. Gesplitst leven. Overleven.
Emotie-gestuurd gedrag. Of misschien niet eens dat. Mijn overlevingsmechanisme stond op AAN.

Een tijd waarin zich tegelijkertijd prachtige dingen hebben ontwikkeld. Maar het gevoel van gevaar en daarmee alert zijn, verdween niet echt. Het had impact op alles. Mijn gezin, mijn werk, mijn relatie. En vooral op mijn zelf.
Afleiding vond ik me richtte op wat ik graag doe: ontwikkelen. Creatief bezig zijn en mijn levenswerk vertalen naar mijn vak.
Daar ontstond een vrijheid die ik in jaren niet beleefd had. Hoe tegenstrijdig..

Het was een periode die mij gedwongen heeft om mijn ziel vragen te stellen. Vragen waarvan ik de antwoorden al lang met me meedraag. Mooi, pijnlijk, lief, sterk, angstig, overweldigend, confronterend liefdevol. De impact van de tweede golf voelt anders.
Er is meer vertrouwen. Er is meer bekend. De angst voelt verder weg, maar is niet weg.
 

Maar opnieuw wordt er op een voor mij onevenwichtige manier over grenzen gegaan. Ontstaan er plaatsen en situaties waarin mensen geen keuze hebben. Ik praat oa over de zorg en het onderwijs. Over iedereen die zich vanuit het gevoel van overleven, gedwongen voelt om besluiten te nemen die in vrijheid anders zou zijn. Mensen die zich verantwoordelijk voelen voor het werk wat ze doen en daarmee hun eigen behoefte en veiligheid op het spel zetten.
Er ontstaat spanning, opnieuw iets wordt opgerekt.
Alleen is het deze keer misschien extra pijnlijk.
Omdat er weet van is.

Weet.

Weten.

Het wordt gezien.

Men weet.

En grijpt niet in.

Weten maar laten is een pijnlijke, giftige combinatie.

Het leidt tot over(st)rekking. Tot de rek er uit is of iets knapt.

Daardoor leidt het tot verlies.

Het kwijtraken van eigen regie.

En dát is de plek of het moment waarop oud zeer, oude kwetsing, trauma, geraakt kan worden.
Dat is waar de impact opnieuw kan inslaan. Diep van binnen.  
Daar kunnen oude wonden pijnlijk groots aanvoelen. Daar worden oude sensaties wakker, niet wetende waar ze bij horen.
Overspoelend en verwarrend.

Het vraagt kei en keihard werken.
Van binnen.
Ongezien door buiten. De wereld om ons heen.
Zelfs soms niet gezien of begrepen door onszelf.
Omdat het om onzichtbare kwetsingen gaat.

Mensen die kampen met restverschijnselen. Onbegrijpelijke vermoeidheid. Futloos, zonder energie.
Zou het kunnen dat niet alleen Corona, COVID-19, om lichamelijk herstel vraagt, maar ook de impact die het heeft op ongezien innerlijke kwetsing, trauma, aandacht vraagt?
Trauma en overleving horen bij elkaar. Overleving slurpt energie.

Bij mensen die ik spreek, ontmoet en begeleid, wordt keer op keer duidelijk dat Corona, als veelomvattend begrip, veel triggert. Het zet overlevingsmechanismes op scherp. Het maakt mensen alert.

Mensen die besmet raken én hun omgeving komen terecht in de situatie dat ze zonder menselijke nabijheid (een existentiële hulpbron) door ernstig of minder ernstig leed heen gaan.
Alleen.
Afzondering voor veiligheid. Hoe paradoxaal.
Kinderen die niet bij hun ouders mogen. Quarantaine die om afstand vraagt. Hoe kun je als ouder 1,5 meter bij je kind vandaan blijven, om besmetting te voorkomen. Wat vraagt dit van je? En wat als je het niet doet en iemand wordt ziek? Hoe pijnlijk belastend kan dit zijn. Levensgrote dilemma’s die niet voor iedereen gelden. Wat het niet makkelijker maakt.
Allerlei situaties die oud trauma kunnen triggeren. Ongezien, onbewust.

Maar er is weet. Ik heb weet. En met mij velen. Er wordt over geschreven, maar zo weinig gedeeld. Er wordt geroepen, maar niet geluisterd. Er worden noodsignalen uitgezonden, maar niet opgemerkt.
Het vraagt om aandacht. Weten. Zodat er minder alleen is.
Ook nu. Nu een tweede golf zoveel mensen in de overspoeling brengt.
Terug in de overspoeling brengt. Opnieuw. Zonder adempauze.
Laten we inzetten op begrip. Zonder begrip is de kans op herstel klein. Dan ontstaat er verharding. In de mens. Tussen mensen.

Verwijdering. Afhaken.
Loskoppeling.

Laten we samen openstaan voor de impact.
Zodat in het delen, het samen kijken, leren mogelijk wordt.
Samen zien we meer. En het kán! De kennis is er.
Niemand weet wat de werkelijke impact is. Dus laten we nieuwsgierig zijn. Naar onszelf en de ander. De wereld om ons heen.
Dan kunnen we vaste bodem en een strand creëren, waar overspoeling ontstaat.

Dán kunnen we ruimte creëren voor herstel. Werkelijk herstel.

Maar begint bij willen begrijpen.