Ruimte om te laten

Ruimte om te Laten

De wens om bij de paarden te zijn is groot. Daar zou ze iets vinden. Iets wat verloren is gegaan in de tijd. Wat ze zoekt kan ze niet verwoorden. Het is meer een gevoel.

Haar verlangen is voelbaar. De neiging ontstaat om deze te volgen en direct naar de paarden te gaan. Ze zet de stap niet en blijft staan.
Haar adem stokt en ze slikt. Het duurt enkele seconden. Bijna onmerkbaar maakt de kudde een beweging: alle paarden staan stil. Ze ziet het niet.

Als haar ademhaling verdergaat graast de kudde weer. Het is net alsof de korte ademloze intermezzo er niet was. De stilte van haar bewegingloosheid klinkt luider.
Het leidt tot extra geluiden om haar heen. De blaadjes van de bomen laten van zich horen. Vogelgeluiden, een haan die niet stopt met kraaien. Bijna onheilspellend.
Ze staat nog steeds stil en het niet is duidelijk waar ze van binnen is.

De paarden geven geen teken van contact. En toch weten ze dat ze daar staat. Ze hoeft geen stap te zetten om de kudde in te gaan. Ze is er al.

Enkele minuten later maakt ze contact. ‘Weet je, ik ben hier gekomen om iets terug te vinden van mezelf. Het leek me zo mooi om dit met de hulp van de paarden te doen. En nu sta ik hier en ben ik bang. Bang dat wanneer ik terugvind wat ik zoek, ik pas echt besef wat ik kwijt ben geraakt’. Ze zucht.
Een van de paarden maakt zich los van de kudde. Rustig loopt ze onze richting op.
Haar hoofd laag. Geen haast en tegelijkertijd doelgericht.
Ze loopt tot aan de vrouw en laat haar hoofd voor de buik van de vrouw hangen.
Opnieuw houdt ze haar adem in en het paard duwt haar hoofd zachtjes tegen de borst van de vrouw. Zo blijft het paard staan.
De vrouw ontspant. Voorzichtig maakt ze contact met paard. Heel zachtjes streelt ze het paard. Geen haast. De ogen van het paard zijn zacht.
‘Er is tijd’ zegt de vrouw. ‘Ik heb geen haast’.

Tekst: Beleving in Beeld, Martine Huurman
Afbeelding: Toril Strooper