Van actie tot belabberd op de bank

Deel 2: dreiging en reguleren (door Martine Huurman)

Na een periode van vooral mijn adem inhouden, merk ik dat ik nu ook weer meer uitadem. Mijn adem inhouden doe ik als ik iets spannend vind. Dat merk ik meestal niet. Het heeft als resultaat dat mijn hersenen anders gaan werken. Echt waar. Ze komen in de overlevingsmodus. Daar hoef ik niets voor te doen. Dat gebeurt.
Sterker nog, ik heb er niets over te zeggen.

 Ik ben gevoelig voor dreiging. Daar kan ik tegenwoordig minder goed mee om gaan dan vroeger. Vroeger ging ik staan, sprong ik er op af en volgde direct actie. Ik nam de leiding en regie en het liefste alles over. De actievoerder en regelaar in mij stonden op.  Handelen, doen, vechten!  Creatief en onvermoeibaar.
Misschien komt het omdat ik moeder ben, misschien omdat ik redelijk wat dreigende situaties heb meegemaakt. Feit is dat mijn hoofd en lichaam de regie nu overnemen van mij. De actievoerder heeft even niets in te brengen. Sterker nog, ze ligt belabberd op de bank. Slap en vermoeid. Niet in staat om op te staan.

Dreiging voelde ik al enige tijd voordat de eerste besmetting in Nederland was vastgesteld. Terugkijkend voelde ik haar echt toen Italië overrompeld werd. Ik resoneer sterk op beelden, berichten en verhalen van mensen. Die komen daardoor heel dichtbij. Ik voel het in mijn lijf.
Er werd iets in mij geraakt waardoor mijn lichaam en hoofd op alert kwamen te staan. Alle alarmbellen gingen af. Vooral toen de getroffen Italiaanse medemensen andere landen gingen waarschuwen. Er werd naar mijn gevoel niet naar hen geluisterd.
En zo ging het verder. Ik raakte meer en meer in paniek van binnen. Iets wat ik van mezelf ken. Normaliter kan ik mezelf kalmeren. Door te wandelen, muziek te luisteren, naar mijn kinderen te kijken. Een potje yahtzee.
Maar het lukte me niet.
Van binnen werd ik continue overspoeld door paniekgevoelens.
De actievoerder maakte plaats voor de controleur. Handen wassen, handen wassen, handen wassen. Binnen blijven. Hier blijven en niet hamsteren!
Wat was ik bang. Het duurde een paar dagen voordat ik besefte wat er aan de hand was bij mij van binnen.
De dreiging van het aankomende leed, gevoed en gevuld door de stroom aan mediaberichten, raakte bij mij oud trauma.
Het bracht me terug naar de situaties waarin ik en mijn dierbaren in een leven-of-dood-situatie terecht waren gekomen. Vol onzekerheden, niet wetende of het goed zou komen. Overgeleverd aan het lot. Aan anderen. De medici. Uitslagen. Geen regie. Geen invloed. Afwachten en hopen. Leven bij de dag.
Het besef hielp me rationeel, maar ik werd er niet rustiger van. Werk aan de winkel!
De onmacht van niets kunnen doen, niets kunnen veranderen, geen bijdrage kunnen leveren, afwachten en hopen dat het stopt… was me te groot geworden.

Het eerste wat ik ben gaan doen is hardop uitspreken dat ik bang was. Naar mijn allerliefste partner. Vertellen dat ik in mijn bangheid anders word. Dat ik er van buiten rustig uit kan zien, maar van binnen overloop van de emoties. Hierdoor lukte het me om te huilen. Wat een ontlading bracht dat! Ik ben gaan wandelen, lachen, grappige films gaan kijken, gaan knuffelen met onze dieren. Just Dance met mijn dochter. Ik ging zingen, autorijden, tekenen en zocht positieve berichten op. Ik ging meer delen. Met de mensen waar ik kracht uit haal. Contact zoeken. FaceTimen met mijn ouders waar ik me zorgen om maak. Zij wonen 150km ver weg. Hun zien lachen samen hielp. Mijn zus die altijd een positief woord heeft. En zo zorgde ik voor meer rust van binnen.

Ik was jarig en heb een van de meest bijzondere verjaardagen gevierd. Ik kon genieten! Toegezongen worden op afstand door lieve vrienden doet iets met je.
Na deze topdag even een dipdag, maar de rust keerde meer terug.

De grootste onrust verdwijnt naar de achtergrond. Ze is niet weg en meldt zich soms opeens. Meestal naar aanleiding van een nieuwsbericht. Maar ze is te behappen, met de houvast van delen en al die andere dingen.
De rust zorgt er voor dat ik weer beter kan functioneren. De routine keert terug. Ik heb weer terug kunnen komen bij mijn prachtige vak: trauma-begeleider.
Aan den lijve ondervinden wat trauma betekent in tijden als deze maakt mij bescheiden en roept de verkenner in mij nog meer wakker. Zij gaat de komende tijd met jullie delen wat ze ontdekt, tegenkomt en op de plank heeft liggen. Want delen en positieve sociale contacten zijn in tijden als deze van cruciaal belang. Samen weten we meer.

Wanneer je bij jezelf merkt dat de emoties, spanning of onrust te groot wordt is het fijn als je weet welke hulpbronnen jou helpen om rustig te worden.
Verzamel ze, schrijf ze op, hang ze aan de koelkast, vraag je partner of contacten om je te ondersteunen. Nodig hen uit hetzelfde te doen. Dit kan voor het hele gezin.
Besef dat wanneer je onrustig bent het lastig kan zijn om in actie te komen. We reageren allemaal anders op spanning.
Wees daarom mild voor jezelf en anderen. Aansluitend aan dit blog wordt een aantal hulpbronnen gedeeld waarvan duidelijk en onderzocht is dat ze helpen om jezelf te reguleren (bron Joe Cohen, mmv Dr. Jonathan Ritter, MD Nicole Craven MD Puya Yazdi, gebaseerd op de PolyVagalTheory van Stephen Pordges).

Voorbeelden Hulpbronnen:

Wandelen [ de natuur in of naar beelden van de natuur kijken [ handwerken tekenen [ schrijven [ poetsen [ muziek luisteren [ huilen [ schreeuwen [ dansen [ gek doen [ lezen [ spelletjes op de telefoon [ iemand bellen [
rug-kriebelen [ douchen [ autorijden [ fietsen [ bewegen [ sporten [  hardlopen [ puzzelen [ beeldbellen [ koken [

Een glaasje wijn drinken of een sigaretje opsteken kan kalmeren. Teveel drinken en doorroken verergert de onrust. Veel roken en drinken verhoogt in je lichaam het stress-niveau.

Het is goed om te beseffen dat hulpbronnen persoonlijk zijn! Stel een je eigen lijst op met dingen die je rustig, blij, gelukkig, kalm en ontspannen maken.