Besef komt in golven.
Deel 1: Verbazing en ontzetting (door Gijs Visser)
Het was ergens begin januari dat ik al scrollend door mijn nieuws-apps voor het eerst stuitte op het woord Corona. Echt aandachtig heb ik de berichten niet tot me genomen: iets met vleermuizen, iets met besmet, iets met virus. Ja, wie eet er dan ook vleermuizen? Ver weg in China, daar doen ze dat. Ver weg dus ook van mij en van mijn leefwereld. Dit nieuws blijft bij mij niet hangen.
Wat weken later tref ik in diezelfde nieuws-apps de eerste beelden van Chinezen met mondkapjes op. Nu schaam ik me ervoor, maar toen dacht ik: joh, is dit niet wat overdreven? Typisch die Chinezen, doen wij toch ook niet als de griep rondgaat? Op dat moment nog totaal geen besef, geen vrees ook dat dit mij of ons land zou kunnen treffen.
Er gaan weer wat weken voorbij, ik ben met onze zonen bij een voetbalwedstrijd in Dortmund. De jongens attenderen mij erop: in Duitsland is ook al Corona, wist je dat? En ook nu weer geen enkel besef van wat dit virus ons mensen zou gaan aandoen. Er komt wel een iets groter besef. Er is dus blijkbaar een soort griepvirus wat rondgaat en heel besmettelijk is. De meeste mensen hebben er slechts lichte klachten door, dat stelt me gerust. Niets om me druk over te maken.
En dan worden het geen weken meer, maar stapelen de nieuwsberichten zich dagelijks op. Angela Merkel beweert dat er 60 miljoen Duitsers dit virus zullen krijgen. Voor het eerst voel ik schrik. Ik schrik… en ik laat het ook weer los. Nu ruim vier weken terug zit ik met een goede vriend een biertje te drinken en krijgen we beiden rond 21.30 een berichtje op onze telefoon: eerste Corona-patiënt in Nederland. Tja, wat moet ik hier nu precies mee? We spreken er kort over. Het dringt nu wel tot me door dat we te maken hebben met een virus dat de komende weken flink zal rondgaan. Oké.
Enige tijd later breekt er een aparte week aan. Vanuit de overheid komt het verzoek elkaar niet meer de hand te schudden. Ik moet in die week naar de notaris, en wetende van de oproep het niet te doen, schud ik toch de hand van de notaris. Nog steeds weinig besef van wat er gaat komen.
Ik schrik, maar in dezelfde week boek ik met mijn vrouw een mini-vakantie naar het zonnige Thessaloniki in Griekenland, begin mei. Ik betrap me erop dat ik er wel met mensen over praat, maar dat we het allemaal fijn vinden om het nog enigszins te relativeren: het zal zo’n vaart niet lopen toch? Joh, Corona is zo weer voorbij.
En dan opeens gaat het snel, te snel. Het gaat van bijeenkomsten waar niet meer dan 100 mensen tegelijk mogen zijn. Op vrijdagavond komen er nog vrienden langs en geven we elkaar een stevige knuffel. Toch voelt dat dan niet meer goed, dat gaan we niet doen zeggen we tegen elkaar na afloop. In hetzelfde weekend komt er het besluit dat de scholen gaan sluiten. Die donderdag ervoor (3 dagen eerder!!) was daar nog geen sprake van en vond ik het ook een onvoorstelbaar idee. En dan enkele dagen later spreekt premier Rutte ons toe op televisie en legt hij uit hoe ingrijpend Corona is. Het meest schokkende vond ik toen dat hij ons erop wees dat dit geen kwestie was van weken, maar van maanden, misschien wel een jaar. Maanden…!!! Dat kickt echt bij me in.
In één keer moet ik zelf nu ook nadenken over mijn praktijk: kan ik daar nog gewoon cliënten ontvangen? Tegelijk zitten er opeens zes pubers bij ons thuis. Ik loop die ochtend op de dijk en krijg een belletje: een geplande groepsbijeenkomst wordt afgelast. Ik schrik weer. Dan komt er het besef dat ik misschien wel veel in komen zal gaan verliezen. Maar dat is niet de grootste schrik. Ik realiseer me hoe groot het monster van Corona echt is. De beelden van Italië komen binnen; dus dit staat ons ook te wachten. Ik hoor niet bij de risicogroep, maar toch. Ook jonge mensen kunnen erg ziek worden. Ja, de schrik zit er nu wel in.
De supermarkten worden opeens een soort van ‘gevaarlijk terrein’. Binnen enkele dagen zijn ze omgeturnd tot een soort afgezet gebied, met linten, plastic schermen, lege schappen en barricades. Wij doen toch maar handschoenen aan, maar we zijn zo’n beetje de enigen… is dat raar?
In één van deze dagen heb ik mijn moeder aan de lijn. Zij vertelt over mensen die zijn overleden, die ik nog ken van vroeger. Opnieuw schrik. Corona is nu mijn buurman geworden. Ook het besef dat ik mijn ouders maandenlang niet kan opzoeken komt binnen. Gelukkig gaat het goed met ze, maar toch… In de dagen daarna proberen we de tsunami die op ons afkomt bij te houden. Soms lukt dit, maar soms worden we overspoeld. En het zal waarschijnlijk een paar dagen later zijn geweest dat de premier ons toespreekt en vertelt dat tot 1 juni het sociale leven wordt platgelegd. 1 juni, tjonge! Dat is echt een aanslag. 1 juni, dan ben ik bijna jarig. 1 juni, dat is nog een dikke twee maanden! Nu ben ik in paniek: hoe moet dit allemaal? Wat staat ons te wachten? Dit is even te groot voor mij.
Van een onbenullig nieuwsfeitje, een ver-weg show, wordt het tot iets wat ik helemaal niet wil. Dat ontwricht, uit het lood slaat, angstig is. Ik begin er iets van te begrijpen, maar ik realiseer me dat ik nog helemaal niet kan overzien wat de werkelijke impact hiervan zal gaan zijn. Voor mijzelf, mijn gezin, mijn stad, mijn land, de wereld…
Verbazing en ontzetting.
Wat kun jij vertellen over jouw beweging als het om besef gaat?
Wat betekende het besef voor jou?
Herken je onrust en wat hielp jou om die onrust te verkleinen?
De komende periode zullen Gijs Visser, Tanja van Roosmalen en Martine Huurman blogs delen over veerkracht, overspoeling, staande blijven, zelfzorg, trauma en andere onderwerpen die lezers herkenning, houvast en ondersteuning kunnen bieden in deze verwarrende tijden.