Grote schrik vraagt om ogen, oren en een stem. Samen bieden zij geruststelling.
De klap. Het onwerkelijke. De gedachten.
Een geluid dat bekend én onbekend klinkt. Hersenen die hun best doen te begrijpen.
Ergens weet het lijf dat het niet klopt.
En inderdaad. Het klopt niet. Alles behalve.
Ze worden uit de tuin gehaald. Een moeder. Aangeslagen. Ingehouden paniek. Geuit in stemgeluid en bewegingen. Het is ernst. Haar gedachten gaan alle kanten op. Haar lijf blokkeert.
Hun spel ongelukkig onderbroken.
De klap die in een keer de dood voor de deur bracht. Ravage. Geuren, geluiden en beelden.
Ze kijkt, voelt en ervaart. Weet niet wat te doen.
Ze wil blijven en gaan. Tegelijk. De mensen om haar heen zoeken. Naar wat te doen. Politie, hulpdiensten. Brokstukken. Dichtbij. Heel dichtbij.
Ze wordt opgehaald en gaat naar huis. Mag er niet langs. Door de wei vinden ze de weg. Thuis. Stilte. Daar is het anders. Maar het blijft bij haar. In haar. Papa en mama komen. Ze kan weer uitademen. Fijn. Zij luisteren. Praten. Zien haar. Papa en mama vertellen wat er is gebeurd. Zij vertelt haar verhaal. Feitelijk. Gelukkig kan ze slapen. De volgende ochtend weer naar school.
Ze vertelt. Anderen vertellen. De verhalen verschillen.
Wanneer ze haar ogen sluit is ze er weer. Daar. Gisteren. Met alles wat er was. Ze ziet en voelt. Ervaart opnieuw. Vertellen lukt. Voelen nog niet.
Het is te spannend. Er was te veel.
Haar gezicht kleurt en haar ogen lopen vol. Met ingehouden adem kijkt ze stil voor zich uit. Heel eventjes maar. Dan is ze weer terug bij vandaag. Ze pakt haar potlood en tekent. Met gesloten ogen.
Tijdens de ontmoeting kan ze haar verhaal doen. Als luisteraar is het belangrijk om alle zintuigen in te zetten. Ogen om te observeren wat haar lichaam vertelt. Oren om te luisteren naar haar woorden, geluiden en wanneer de adem stokt. Om te luisteren naar die momenten waar ze geen woorden voor heeft. Ondertitelen zonder in te vullen.
Stem om vragen te stellen, woorden te vinden, stilte te laten vallen.
Ze krijgt de mogelijkheid om haar verhaal te regisseren. Met, waar mogelijk, insluiting van haar gedachten en gevoel. Niet makkelijk. Het vraagt afstemming en vertragen. Ruimte.
Tekenen helpt haar. Het laat zien waar ze kan voelen. En waar niet. Wat er in haar hoofd gebeurt.
Het lukt haar. Haar tekening laat niets aan de verbeelding over.
Duidelijk wordt dat er tijdens het voorval niemand was die haar kon geruststellen. De onrust en ingehouden paniek van de volwassenen om haar heen was te groot. Er waren even geen ogen, oren. Er was geen geruststellende stem, een hand die haar liet weten dat ze niet alleen was.
Ze heeft zichzelf moeten kalmeren. Een grote klus, laat staan voor een kind. Die geruststelling is essentieel voor het kunnen ontladen van opgelopen en opgebouwde stress die de gebeurtenis teweeg heeft gebracht. Haar lichaam houdt de ingehouden spanning vast. De schrik.
Wat daar niet was, is er nu wel. Haar ouders, leerkracht en andere volwassenen luisteren naar haar. Zij zijn er nu voor haar. Zij helpen met het vinden naar woorden. En zo kan de schrik voorzichtig uitgenodigd worden om tevoorschijn te komen. Misschien wel door tranen te laten stromen of door de woorden ‘ik was zo bang’. Welkom schrik. Je bent niet alleen. Kom maar tevoorschijn. Samen kunnen we je laten gaan.
Als je meer wilt weten over wat je kunt doen als kinderen te maken krijgen met ingrijpende gebeurtenissen, dan zijn deze boeken aanraders:
Het hele kind, het hele brein (Daniel Siegel)
Het weerbare kind (Peter Levine)
De tijger ontwaakt (Peter Levine)
De stem van je lichaam (Peter Levine)
Besef dat ingrijpende gebeurtenissen die (je) kinderen meemaken ook impact kunnen hebben op jou als ouder of leerkracht. Zorg daarin ook voor jezelf. Deel, praat en vraag advies als je niet weet wat je moet doen.
