Zij volgde haar buiging van binnen

India.
Paard.
Lief paard.
Zacht paard.
Speels paard.
Jong. Sterk. Meisje.
Jij raakt velen.
Met je open houding in nieuwsgierig zijn.

Zij werd ook geraakt door India. Al eerder. In de zon. Aan tafel. Tussen de paarden.
India raakte haar passie, speelsheid en de roep naar het leven. Naar leven.
Verlangen. Vonkend. Oplaaiend en tegelijk spannend.
India en zij spraken die ochtend een taal zonder woorden. Het leek op spelen. Verkennen, dichterbij, aanraken en weer weg. Kijken, lachen, voelen en contact maken.
Luchtig. Liefdevol en soms een tikkie ondeugend.

Vandaag is het anders. De vonken lijken gedoofd door de tranen van haar ziel. Haar verhaal ontvouwt zich tussen de paarden. Ze geeft het een plaats en kijkt er naar.
De paarden zijn er niet. Ze staan met hun staarten naar haar gekeerd. Etend en drinkend. Ze voeden zichzelf.
Zij staat daar. In haar verhaal. Daar komt ze zichzelf en haar voorouders tegen. Met alles wat er voelbaar bij is.
Ze staat stil. Geen beweging. Wel van binnen.
India loopt naar de plek van haar voorouders. Met haar hoef schraapt ze. In een tegengestelde beweging werpt ze kleine steentjes op de plek en loopt weer weg.
Alsof het niet is gebeurd.

Zij ziet het, loopt er heen en haalt de steentjes weg.
India komt terug en opnieuw werpt ze met haar hoef steentjes op de plek waarna ze terugloopt naar de andere paarden.
Zij haalt weer de steentjes weg. En blijft bij de plek staan. De tijd is aan haar.
India richt zich op. Ze kijkt en loopt voor haar langs. Ze blijft staan op plek van de voorouders. Daar…. maakt ze een diepe buiging.
Ze strekt haar voorbenen, hangt naar achter en buigt haar hoofd tot bijna op de grond. Zo blijft ze een paar seconden staan waarna ze weer verder loopt.

Zij ziet het en raakt ontroerd.
India heeft de beweging gemaakt die zij van binnen voelde.
Met het insluiten van haar voorouders krijgt haar eigen verhaal een begin…

Dank dat ik je verhaal mag delen.
Dank dat ik getuige mag zijn van jouw reis met de paarden.